De Gids. Jaargang 119

[p. 239]

Bert Voeten

Mijn broer

De telefoon vertelde mij zijn dood.

De wagens waren als vuisten
op elkaar geslagen. De hand
ging open en liet hem vallen -
buiten zijn dertigste jaar.

Toen de anderen ontwaakten
uit hun bewusteloosheid
zagen zij hem liggen
zijn ongeschonden gezicht
naar boven, de blik van zijn ogen
vernageld, bloed en zand
in zijn blonde haar
dat hij 's morgens
fluitend geborsteld had.

Staande voor de spiegel
op lange warme benen
had hij achter zich
het raam van zijn leven gezien -
licht van april, opnieuw
geboren, lag nog vochtig
over de dingen. Zijn blik
reisde monter door de
gonzende ruimte, omhelsde
een vrouw die het bed afhaalde,
een kind dat tegen hem praatte
met pasgevonden klanken.

[p. 240]

 

Later sneed zijn hand

 

het brood, zijn mond at en dronk,

 

over zijn tong gingen woorden

 

voor morgen en overmorgen.

 

onder de tafel woonden

 

zijn voeten voor het laatst

 

met de hare samen, zijn buik

 

was vrolijk, een zachte wellust

 

bemande zijn huid. Er liep

 

veel liefde door zijn armen.

 

Tot vanavond, zei hij.

Een glazen kou hing onder
de hemel, een zon van ijzer
tikte tegen de zerken.
Alles klonk roestig. Roest
sloeg op uit de zure aarde.
De schoenen van een drager
kraakten. Het was als roepen.
Slakken glinsterden in de
losse grond om de kuil

Op de grafplanken stond ik
zijn dood te beseffen, zijn leven
terug te roepen zoals het
gelegen had naast het mijne
in hetzelfde bed van vrees.
Het was weer die oorlogsmorgen.
In het ruim van de jongenskamer
lagen wij samen te wachten
tot het huis zou vergaan.

[p. 241]

 

De bominslag was vlakbij

 

geweest, het zoemen hield aan.

 

Overal hingen stemmen

 

te bloeden, op de trappen

 

liepen voeten in doodsnood.

 

Wij bleven liggen,

 

de adem

 

diep in de borst opgesloten,

 

de hartslag

 

stotend tegen de ribben,

 

de handen in elkaar.

 

 

 

*

 

 

 

Nu ik dit schrijf zijn de handen

 

uiteen gevallen. De ribben

 

schragen niets meer. Aarde

 

bezit hem. Aarde bewoont hem,

 

het aarden huis van zijn borst.