De Gids. Jaargang 119

[p. 99]

Leo Vroman
De ruimte in

Mij zijn de dingen
als bloemen: bedoeld
tot openspringen
van bewijs dat woelt
overal in;
zelfs in mensen
die het einde wensen
woelt begin.

Ik kan in mijn handen
de wereld voelen:
als vlees krioelen
de vastelanden
en tintelen van de bommen,
rimpelen van de rampen,
huiveren van de drommen.
Onder nauwe dampen
in het aardse zonlicht
drukken lichamen
zich zo dicht tezamen,
zo eenzaam en
zo dicht, zo dicht.

[p. 100]

 

Trek de kou in van

 

de lege maan.

 

Blijf even staan

 

luisteren, trek dan

 

door de lange nacht

 

naar een planeet

 

(plotseling heet),

 

mompel zacht,

 

 

 

en tuimel maar voort.

 

Wat heb je na jaren

 

dan gezien, ervaren

 

en gehoord?

 

 

 

Snik maar, want

 

van hier tot God

 

snikt om ons lot

 

niemand, niemand.

 

 

 

De melkweg? Bleek zand

 

dat traag na draait,

 

eens opgewaaid

 

van een leeg strand,

 

en...

 

 

 

Een ogenblik!

 

Wat hoor ik daar?

 

De wind.

 

Niemand.

 

Snik maar.

 

 

 

New York, 1 Nov. 1955