De Gids. Jaargang 119

[p. 42]

H.W.J.M. Keuls

Aan het einde van de wegen
Ligt het eindelooze woud,
Elke boom is eeuwenoud,
Geen geruisch ademt mij tegen.

Hoe kan ik hier binnentreden?
Tak en blad zijn hard als staal
En er valt geen zonnestraal,
Nergens is een spoor van schreden.

Toch wil ik een toegang vinden,
Ook al zoek ik jaar op jaar,
Doch mijn voeten werden zwaar
Door den druk van 't onbeminde.

Aan het einde van de wegen
Ligt het dichtgegroeide woud
En zijn zwijgen, eeuwenoud,
Zal mij nooit zijn toegenegen.

Ondoorgrond'lijk is het wezen,
Ondoordringbaar is de schijn:
Van benauwenis en pijn
Kan de mens niet meer genezen.

[p. 43]

 

En ik staar met kwijnende oogen

 

Het gespannen duister in,

 

Dat al sinds het oerbegin

 

Door geen rimp'ling wordt bewogen.

 

 

 

Nimmer zal ik verder komen

 

Dan de randen van het woud

 

En mijn ziel lijkt even oud

 

Als de harde starre boomen.

Gij jonge moeder met verwonderde oogen,
Zijt gij al vol ontwaakt of droomt ge nog?
Het leven weeft om u zijn zoet bedrog,
De hemel ziet het aan met mededoogen.

Het kind slaapt in zijn warme wieg gevangen,
Uw blik dwaalt naar zijn onbewustheid toe
Doch tintelt tegelijk van vreemd verlangen,
De groote wereld maakt u nog niet moe.

Straks trekt een beven door de wijde wegen
En alle dingen krijgen kleur en stem,
Waarnaar verlangt gij? Is het zon of regen?
Het kind gaat spartelen, o kijk naar hem.

[p. 44]

Bekentenis

 

Ik ben den weg voorgoed vergeten,

 

De goden hebben mij verblind,

 

En menschen die de waarheid weten

 

Ontvlucht ik als een angstig kind.

 

 

 

En wat ik denk is enkel schuim

 

Dat verre golven achterlieten,

 

De vlokken gaan door 't wereldruim

 

Waarin zij snel tot niets verschieten.

 

 

 

Soms droom ik went'lende fragmenten:

 

Een wilden groei, een bleek verval,

 

Een glans van haast vergeten lenten

 

Wegscheemrend in een schaduwdal.

 

 

 

Ik zal geen bergen meer bestijgen

 

En weet niet of ik nog iets wil,

 

Want waar ik luister vind ik zwijgen

 

En waar ik kijk staat alles stil.

[p. 45]

 

De mensch die niet meer lacht,

 

De mensch die niet meer schreit,

 

De mensch die niet meer wacht

 

En niet meer strijdt en lijdt:

 

 

 

Ik zag hem hoog en vrij,

 

Hij daalde naar mij af

 

En ging zwijgend voorbij,

 

Ik was beschaamd en laf.

 

 

 

Maar in 't voorbijgaan had

 

Zijn blik mijn hart doorboord;

 

Wat ik toen nog bezat

 

Was minder dan een woord.

 

 

 

Mijn grendels schoven weg,

 

De leegte nam mij in;

 

Waar ik mij nederleg

 

Is de aarde zonder zin.

 

 

 

In wankel naar den dood,

 

Struikelend over puin;

 

- Wie sprak van avondrood? -

 

Het spookt in elken tuin.