De Gids. Jaargang 118

[p. 357]

Pierre Kemp

Die middag en die sieraden

Het werd een zangerig uur.
Haar armband en de knoppen
aan haar oren roken naar de toppen
van haar vingers onder het vuur
van haar nagellak en naar zilver
op lichaamstemperatuur.
Zij knipoogde telkens naar mijn gezicht,
of een schilfer
email werd beschenen door de maan,
maar haar halssnoer heeft zij niet afgedaan.
Ik legde haar sieraden op mijn wordend gedicht.
Zij dankte met een vinger op haar ongebluste mond.
Ik vroeg nog, hoe zij mijn vers verstond.
Glimlachend zijn wij toen maar vaneen gegaan.

Ik luisterde naar een droom aan bed.
Langs de kerk zweeft de helft van de maan.
Haar zeeën kijken mij verwijtend aan.
Heb ik goed opgelet?
Kloppen daar niet op de blauwe stenen,
gelakt door de regen, de zes benen
van X., haar moeder en haar zuster
met de hakken echo's uit de straat?
Zegt de Moeder niet: het is zo laat...
zie je dat raam? Ssssst, P.K. rust er.