De Gids. Jaargang 118

[p. 260]

Leon de Greiff
De verteller
Vertaald door Elizabeth da Costa Gomez

Ik, mijnheer, ben verteller.
Mijn beroep is het schoten in de lucht te doen.
De eerste wolk zal ik nog wel niet naar beneden gehaald hebben.
Maar, het verrukkelijke bestaat er in de boog te krommen
en de pijl te veronderstellen waar het oog haar richt.

Ik, mijnheer, ben verteller.

Haviken, en edelvalken, giervalken, sakervalken, steenvalken, valken:
snelt toe op de stem van den verteller!

En laten we onze klauwen gereed maken ter verovering
van de wolken, wispelturig als de harten...
en - zoals de harten - onveranderlijk.

Ik, mijnheer, ben verteller.

Ook ben ik goochelaar geweest in de herbergen.
Wederverkoper van aflaten.
Luitspeler
En vuureter en sabelslikker
En clown op de kermissen.

Jonkvrouwen op de kastelen gaven mij vruchten te proeven van vlekke-
loze deugd:
gezegende nachten!

[p. 261]

 

Andere nachten waren behoorlijk ellendig.

 

 

 

Ik, mijnheer, ben verteller.

 

 

 

Ook heb ik mij bezig gehouden met ernstige zaken:

 

ik heb de ezel van Buridan gekend,

 

en Buridan zelf in de Tour de Nesle

 

(een enkele keer ging ik met hem mee

 

maar ik kwam terug door de onderaardse gang)

 

en ik zag in Montfaucon Messire

 

Enguerrand de Marigny ophangen.

 

Ik heb weinig boeken gelezen...

 

 

 

maar wèl heb ik goede wijnen gedronken, mals vlees geproefd,

 

en het beste brood gegeten.

 

 

 

Ik, mijnheer, ben verteller.

 

Mijn beroep is het schoten in de lucht te doen,

 

Zou ik de eerste wolk nog niet naar beneden gehaald hebben...?

 

Ook ben ik dobbelaar

 

en heb ik zo mijn aanleg voor moordenaar.

 

Ik snoef erop - lang geleden - de heilige vaten geroofd te hebben

 

van ik weet niet meer welke kerk, abdij of klooster.

 

(Ik geloof dat van mij zijn geweest verschillende bruiden van Jezus,

 

wier gelofte van zuiverheid en haar liefde voor de goddelijke bruidegom

 

veren op de wind waren

 

en trekkende zwaluwen die hun vlucht begonnen vanaf het Kruis...)

 

 

 

Haviken en edelvalken, giervalken, sakervalken, steenvalken, valken:

 

snelt toe op de stem van de verteller!

 

En laten we onze klauwen gereed maken en onze bekken ter verovering

 

van de wolken, wispelturig als de harten...

 

en - als de harten - altijd hetzelfde.

 

 

 

Ik mijnheer, ben verteller.

 

 

 

Ook ben ik op den duur een beetje langzaam en erg langdradig in mijn

 

verhalen...

 

Ik meen dat er wel wat fantasie in mijn rhapsodie steekt:

[p. 262]

 

maar, ik ben geen Tacitus, noch zijn dat Annalen...

 

Evenmin hoef ik mijn mening openlijk te herroepen

 

noch uit te barsten in eentonige weeklachten!

 

 

 

Ik, mijnheer, ben verteller.

 

 

 

Niets meer. En niets minder.

 

 

 

En ik heb slaap en ik heb dorst, mijnheer. Gegroet! En Vaarwel! mijnheer

 

vaarwel! En tot een andere keer.

(Uit: Variaties Rondom Niets)