De Gids. Jaargang 118

[p. 225]

Adriaan Morriën

Soms laat de wilg mij toe tot zijn nadenkendheid.
Dezelfde taal ruist door ons heen, dezelfde tijd.
Met wortels in de grond en hersenen in 't zwerk
Verrichten wij hetzelfde moeiteloze werk.

Als vogels vliegen de gevoelens uit mij weg.
Mijn angst wordt geur en wind, tot stilte wat ik zeg.
Waar stam in takken, hout in blaren overgaat
Voel ik de pijn der nerf, de wellust van de naad.

Ik ben doorzichtig, mijn geheim is zon en lucht.
Mijn hoop werd hol, mijn weemoed overwonnen vlucht.
Mijn stilstand vliegt en met mijn grijze bladerhand
Bedwing ik de uitbundigheid van storm en land.
De jaargetijden zijn mij honing en aluin
En het heelal is de vergroting van mijn kruin.

De wind is een mes dat snijdt zonder te wonden
Het licht een water dat niet verstikt
De lucht een vuur dat niet verbrandt
De nacht een doos voor mijn dromen
De slaap een doek om te toveren
De dood een vriend zonder handen