De Gids. Jaargang 118

[p. 224]

Adriaan Morriën

Ik groeide langzaam als een plant in donker.
Ik bleef lang jong, ik had mijzelf nog niet geboren.
Ik keek en hoorde zonder na te denken,
Zoals een dier waarschijnlijk kijkt en luistert,
In bos, terwijl het stil is om hem heen,
Of op de open plek waar het zijn dorst komt lessen.
Ik huilde als mijn vader zijn horloge openknipte
En mij de radertjes liet zien, de losse veer.
Ik was bang voor een oog, een roestig slot.
Ik droomde dat mijn tong mij uit de mond gesneden werd.
Ik kon niet schreeuwen, want de wereld was kapot.
Ik voelde toen mijn bloed zoals ik nu mijn zaad voel:
Een kracht die barsten moet en zich verspreiden,
Uitvloeien in de holle hemel van een schoot.

Ik leef te snel,
Zittend aan 't raam, niets doende
Dan kijken naar de wolken.
Om langzamer te leven
Zou ik gestorven moeten zijn.
Maar om te sterven
Zou ik nog sneller moeten leven,
Terwijl ik reeds te haastig leef,
Zittend aan 't raam, niets doende
Dan kijken naar de wolken.