De Gids. Jaargang 118

[p. 421]

Adriaan Morriën

Terwijl ik bij je lig ben ik ver van je af
In een langgeleden toekomst streel ik je haren
Over een scheiding ben ik naar je toe komen varen
Over een geboorte en over een graf

Je had een boom kunnen zijn, een pluim licht
Maar nu je een meisje bent is het goed
Ik heb bezit genomen van je bloed
Niet uit dwang en zelfs niet uit plicht

Het was een vrije noodzaak, een losse wil
Een bevel van het luchtruim aan een duif
De vogel zit in een boom en houdt zich nog stil
Maar zijn vlucht strekt zich nu al ver voor hem uit

Een lijkstoet gaat voorbij mijn raam,
Langzaam alsof het nacht is of mistig,
Alsof men op de tast naar een graf zoekt.
Maar buiten de stad is het al gedolven.
De doodgravers wachten zoals men een gast wacht
Die dodelijk ziek is of niet kan praten.
Voorzichtig tillen zij hem uit zijn praalkoets.
Eerbiedig laat men hem neer in zijn graf,
Een lift, niet omhoog maar omlaag in de aarde,
Diep in de onderwereld van zielen en bloemen.