De Gids. Jaargang 118

[p. 353]

Jac. van Hattum
Ballade van de angst

Daar stond een storm uit 't Oosten;
het uur was bitter koud;
ik trachtte haar te troosten,
die slechts van zomer houdt.

Het sneed door alle kleren;
te dun viel beider kleed;
het had geen zin te keren,
geen zin, wat voortgaan deed.

Het had geen zin te speuren
naar een beschermend huis,
het toeslaan van de deuren
in 't oor van eigen thuis.

Wie alles heeft verlaten
in overhaaste vlucht,
vreest van gegane straten
tot het veraf gerucht.

De huiverende leden
duldden de eendre pijn;
soms kunnen zelfs gebeden,
dan vloeken grover zijn.

[p. 354]

 

Wij gingen zo al uren;

 

een ijstijd sloot ons in;

 

we gingen tussen muren,

 

waar eind was noch begin.

 

 

 

De uren werden eeuwen,

 

de scheppingsdag voorbij;

 

het om erbarming schreeuwen

 

was niet van jou of mij.

 

 

 

In eender schol besloten,

 

in eender kou verstard,

 

werden we lotgenoten

 

van-het-bevroren-hart.

 

 

 

Totdat we niet meer wisten

 

van ruimte en van tijd

 

en over ons besliste

 

het machtswoord Eeuwigheid.

 

 

 

We waren opgenomen

 

vanwaar geen sterv'ling keert;

 

de bitterste der dromen

 

heeft mij dit eind geleerd.