De Gids. Jaargang 118

[p. 192]

Adriaan Morriën

Twee grijze duiven, tussen zwermen grauwe mussen,
Stappen verloren rond, gehinderd door de grond.
Het lichaam is te groot voor de fragiele poten.
Zij zijn geboren om te vliegen
En zelfs hun liefde, in de bomen en de goten,
Is nog een vleugelslag, een worstelen met de zwaarte
Die hen omlaagtrekt naar de aarde.

Nu staan zij stil als vreemde moeders,
Eenzaam maar daarin koel en groot,
Verheven kijkend naar de kleine vogels
Die nog niets weten van de dood.

Haar vader was te sterk; zij trouwde nooit.
Zij leefde in zijn schaduw maar hij had geen takken.
Hij wierp een huizenschaduw, vast en hard,
Niet wemelend en doorschijnend als van bomen.
Pas toen hij dood en zij een oude vrijster was
Begon haar bloei: een liefde voor heel jonge dieren
En kinderen, voor bloemen, porcelein en vogels.
Haar haren werden grijs, 't gezicht kreeg fijne rimpels.
De borsten bleven jong en meisjesachtig.
Zij dacht: Ik zal mijn eigen melk nooit zien.