De Gids. Jaargang 117

[p. 452]

Leo Vroman
Vijf vertaalde gedichten

In ons Augustus-nummer plaatsten wij onder de titel ‘De nederlandse litteratuur gepresenteerd aan het buitenland’ een bijdrage van Dolf Verspoor, waarin hij het aan Nederland en België gewijde April-nummer van het amerikaanse tijdschrift ‘Atlantic Monthly’ besprak. Hij oefende daarbij terecht scherpe kritiek uit op de vertalingen van enkele nederlandse gedichten van de hand van David Cornel de Jong, een publicist van nederlandse afkomst, die al vijf en dertig jaar in de Verenigde Staten woont en wiens kennis van onze taal - te oordelen naar de erbarmelijke kwaliteit van zijn werkstukken - beduidend geslonken is.

Uit een brief die wij van de romancière Dola de Jong ontvingen bleek ons, dat de kanttekeningen van Verspoor de nederlandse literaire kolonie in New York ‘uit het hart gegrepen waren’. Zij onthulde ons dat de eveneens in de V.S. woonachtige dichter Leo Vroman van ‘Atlantic Monthly’ opdracht had gekregen een vijftal nederlandse verzen te vertalen. ‘Hij leverde ze prompt in, ontving korte tijd daarop zijn honorarium en de boodschap dat de (Amerikaanse!) redactie van A.M. zijn vertalingen had afgekeurd (sic) en dat de opdracht elders was geplaatst.’ De schrijfster deed haar brief vergezeld gaan van de door Vroman gemaakte vertalingen en verzocht ons deze te plaatsen ‘opdat Uw lezers hun opinie tegenover die van A.M. kunnen stellen.’ Wij voldoen hierbij gaarne aan haar verzoek en achten publicatie van Vromans vertalingen in een nederlands tijdschrift alleen reeds gewettigd door het feit dat zij laten zien hoe onze poëzie aan het buitenland kan worden gepresenteerd.

Redactie

[p. 453]

Lost (De verlatene)

 

Wind hovers and goes grey across my heart,

 

over some roof, once covering my lust.

 

Winter shall be cold; the bush looks charred.

 

Toward my grave to be blows wind, blows dust.

 

 

 

I could make a fire if she would

 

return as in that withering tale, but there,

 

I merely stand, look out, and brood.

 

Winter is here, and cold; past is nowhere.

 

 

 

A. Roland Holst

Fishing one day, but weary,
I stretched among bulrush and reed.
I separated the very
heavily floating duckweed.

Through glassy black below me
light emerged and lit
a garden wild and roamy,
and a child, standing in it.

I saw it hold a slate,
and then with a devoted
slate pencil recreate
all I ever wrote.

But then it went ahead
and wrote calmly and quite
assuredly instead
what I should ever write.

And every time the river
taught me the lines by heart,
it made the water shiver,
washing the words apart.

M. Nijhoff

[p. 454]

New heart in spring (Het nieuwe hart in de lente)

 

Flowers and country songs all day.

 

Names left nameless of sheer power,

 

and in the night, more country songs and flowers

 

throw across my dreams their glowing spray.

 

 

 

Of saddest longing, ashes and ember

 

blow far, go still, and so away.

 

Tots in the village know and say

 

the ancient secret. And I do remember.

 

 

 

Searching has ended, ended has my quest

 

of sense and source of tearful fright,

 

of hesitation, empty at its best.

 

 

 

Into this world I step out of the night

 

into the light where my old treasures rest,

 

rested unseen, yet always within sight.

 

 

 

Victor E. van Vriesland

Downed by the shrouds of similarity,
born among the crowds to be urbane,
passed by such rare exalting clarity
as reigns an unassailable domain -

Those never missing him have misconstrued him.
Who, from the safety of their cave or cape
saw those two wings cast shadows which pursued him,
saw that maddening claw clutch at his nape?

And now, as all his wants remain unspoken,
following fear, and patience, fear again;
one stone, gnawed at by algae, with its broken
symbols and figures filled in by the rain.

J.C. Bloem

[p. 455]

Foghorn in fall (Misthoorn in de herfst)

 

Since childhood, during fall, nightfall,

 

I leaned far out the window when

 

I heard him call.

 

Nameless to me then.

 

 

 

Though there are no trees upon the sea

 

that vaporize one dying spirit

 

which twists a halo, lingeringly

 

blessing the maze of twigs below it,

 

 

 

it often seems as if the seagulls wea-

 

ve, and sit, amongst the very thin

 

white branches - really within

 

a mist of spirit of the dying sea.

 

 

 

And in the night, when all white birds are gone,

 

the sea, solemnly dancing in black space,

 

carries the voice out of its hiding place

 

near enough that one can hear it moan

 

 

 

one lone question running one lone course

 

back to its self, never expecting

 

any answer, weary of reflecting,

 

too old to shriek in pain, too cold, too hoarse.

 

 

 

Whenever at the open window

 

I know the answer: there is none;

 

in childhood it began,

 

so long ago.

 

 

 

M. Vasalis