De Gids. Jaargang 117

[p. 437]

Johan W. Schotman
De fluit

Een zomeravond, als in de ravijnen
de nevel langzaam witte webben spint,
tot bergen zweven in verdroomde lijnen,
de zee vervloeit tot parelmoeren tint,
wanneer de vogels moegezongen zwijgen
en 't schril lied der cicaden is geblust,
geen wind meer wiegend ritselt door de twijgen
en 't donkere land verlaten ligt in rust,
wanneer de maan, langzaam omhooggestegen,
uit kantelende schaal haar zilver stort
en de eerste sterren trillende bewegen,
als alles ademloos aandachtig wordt,
dan rijst, eerst schuchter, maar dan vol en teder,
vanuit de schemer van het stille dal
fluitspel omhoog en parelend daalt neder
als zilveren druppels klinkend op kristal.

Dan ligt een jonge vrouw met de ogen open
en luistert diep bewogen naar het lied,
dan komt een kind naar 't open raam gelopen,
dan talmt de visser in het schuiflend riet;
dan ziet de krijgsman zingende soldaten
marcheren door een ruisend bamboebos...
In allen riep wat zij zo lang vergaten,
weer de oude dromen en verlangens los.
De vrouw hoort zoete fluisterende woorden,
voelt op haar mond een kus in lentenacht,

[p. 438]

 

't kind denkt aan sprookjes, die het jong bekoorden,

 

ziet, hoe de moeder het weer tegenlacht,

 

de visser hoort de watervallen ruisen,

 

't sterk stromen van de machtige rivier,

 

de krijger ziet weer wapens flitsend kruisen,

 

hoort klettrend staal op ijzeren vizier.

 

De dichter, in een visioen verzonken,

 

voelt zich tot verzen vederlicht vervoerd,

 

als Li Tai Po van droef verlangen dronken

 

en door een oud lied nameloos ontroerd.

 

 

 

Een tovermacht doorbreekt der eeuwen kimmen

 

en roept de doden weer hun graven uit,

 

vervult de lichte nacht met bleke schimmen...:

 

 

 

Een kleine jongen met zijn bamboe fluit.