De Gids. Jaargang 117

[p. 400]

Pierre Kemp

Ik heb nog wel eens dagen,
dat mijn benen lichter zijn dan de lucht,
maar dan heb ik mijn broek ook vol sterren
en begint de grote vlucht.
Als de dingen willen vervagen,
waar de bloemen in zijn vervleesd
en mij de opgang niet langer versperren
naar het lichaamloze feest,
word ik dan niet op een maat bewogen
naar een sfeer, die ik als tweeling herken
van het landschap, waar ik uit kom gevlogen,
wijl ik er nu eemaal geboren ben?
Ik voel naar een herbeginnen
de tentakels van mijn zinnen al samenstaan.
Is het daar ook maar weer begeren, beminnen
en in anderen opengaan?

De weide staat vol witte monden
met puntjes van een gele tong er in.
Ik heb al zo veel ondervonden
sedert mijn kinderbegin
dat kan er nog wel bij! Neen, de rozetten
van de bloemen minachten mij niet,
als ik maar niet op hen ga letten.
En wat weet ik ook van hún verdriet?

[p. 401]

Vrouwentonen

 

Er zijn in de muziek van die tonen,

 

waar de vrouwen komen op af.

 

Ergens begint dat bij de schonen,

 

maar wanneer en wie wordt het een straf?

 

Ik houd mijn piano gesloten

 

en weer met glimlachend verdriet

 

die wisseling van kleine en grote

 

tertsen al lang uit mijn dagelijks lied.

Al ben ik kinderspel en loop ik op wielen,
al beweegt wind in een vlieger mij vooruit,
ik blaas op een vogel met een fluit
in zijn staart de blauwen van de lucht accoord.
Daarom is de Zon in mijn haar gevallen
en wil er niet meer uit.
Zij eist van mij het toverwoord,
dat de mantel is van mijn ziel
en geheim door getallen.
Al blijf het me nog zulk groot verdriet,
dat woord schenk ik haar niet!
Ik laat het mij ook niet roven,
de Zon is wel hoog, maar ík ben nog er boven!

[p. 402]

Vermaning

 

Ik was alleen met het licht van de nacht.

 

Toen is een deur opengegaan.

 

Er heeft niets gelopen, maar moeder-zacht

 

is Iets nog eens voor mij komen staan

 

en sprak: moet ik nu voor zulk een avonturier

 

nog eens komen van zo ver naar hier?

Over heel het dal glinstert een onrustig goud.
De mode der bijen-bolero's wordt nooit oud.
De bloemenportieken gaan roze verguld
open en dicht zonder geduld of ongeduld.
Oudere bloemen dichten al hun herinneringen
met tederheden uit een feuilleton,
maar de muziek, die zelfs het stro doet zingen,
maakt alleen de zon.

Wie een dezer nachten mij voor een boom ziet staan,
ga liever door en weg.
Wie iets later mij in die boom ziet gaan,
zwijge en zeg-
ge er niemand iets over.
Hij kijke mij vooral niet aan,
noch mijn haar, noch het lover
en zeker niet waar de boom zich heeft gesloten.
Hij weet nu alles en houde voor zich Dit Grote.

[p. 403]

Moderne doden

 

Er zijn ook moderne doden.

 

In dromen bezoeken ze mij.

 

Zij volgen niet meer de mode

 

der geraamten, dat is voorbij.

 

Ik weet niet, hoe zij zich bewegen

 

en hoe zij komen en gaan.

 

Plotseling zie ik ze tegen

 

het licht van de sterren staan.

 

Zij wensen niets meer te schijnen.

 

Er wordt ook niets meer gezegd.

 

Het is goed met hen te zijn en

 

een hand wordt niet opgelegd.

 

Het wordt in de lucht niet kouder,

 

wanneer zij daar bij mij staan.

 

Wel voel ik mij telkens veel ouder,

 

zodra zij zijn weggegaan.

Ik peins: straks, als ik dood ben, staan
mijn lege schoenen niet meer
te wachten op mijn voeten.
En dat zal dan voor altijd duren.
Zij zullen niet meer wandelen gaan
met mijn voeten en hun vereenzaamd leer
en fournituren
zullen dat met een ander moeten.
Ik heb hun altijd over de bloemen verteld,
soms in boter- en pastel-plezier
en over het groen in park en veld.
Doet hij, die ze erft, dat ook, op zijn manier?