De Gids. Jaargang 117

[p. 326]

Adriaan Morriën

De wind
spreekt al bijna niet meer
tot onze verbeelding.
Toen wij jong waren
was hij een vriend
en soms een minnares
met lange haren
los in de hals
en lenige armen
om ons heen.
Maar nu wij oud zijn
brengt ons de wind
onze vreemde verwachtingen
en onze verloren hoop
terug.

Een vrouw speelt met haar kind, het najaar is om hen heen.
De lucht schijnt door de kruinen van de bomen.
Het zonlicht dwaalt en raakt de aarde nauwelijks aan.
Een klok luidt, vogels beschrijven hartstochtelijke kringen.
Het leven is een spel, een bezigheid van flinke vingers.
Een vreemde glimlacht tegen mij, een duif strijkt neer
Vlakbij mijn voet en pikt een worm uit het doordrenkte gras.
Ik kijk diep in de ogen van 't heelal, ik kan mijn hand
In wolken dopen en mijn voet in sterren zetten.
De duif vliegt op, een veer valt in het gras.
Ik buk mij en mijn vingers worden nat van dauw.