De Gids. Jaargang 117

[p. 317]

Jan van Nijlen
Kwatrijnen^*)

De laatste jaren die wij mogen leven
Verschijnt ons elke nacht, in droom, een beeld
Uit onze kindsheid. Dit wordt ons gegeven
Als een verdoving eer de dood ons keelt.

In de oude tuin, verdeeld in zon en lommer,
Ploft weer een perzik in het hoge gras
Tussen de ruige blaren der komkommer,
Als in de tijd dat ik een jongen was.

Wanneer de wind gekeerd is en het dooit,
Ruik ik de prille geur der voorjaarsdagen.
De spreeuwen kweelden eens in 's Gravenhage
Rond deze tijd, en ik vergat het nooit.

Vanwaar dit dansend woord Timacacori,
Dat sedert dagen in mijn oren fluit?
Vreemd toverwoord, gevonden en verloren,
Dat straks de deur van welke droom ontsluit.

*) Op 10 November j.l. is Jan van Nijlen zeventig jaar geworden. Het verheugt ons dat wij in dit nummer een aantal verzen uit zijn jongste productie kunnen afdrukken. Wij vonden de criticus en essayist Clement Bittremieux bereid aandacht te schenken aan een z.i. verwaarloosd aspect van Van Nijlens poëzie.

[p. 318]

In droom

 

Alleen in droom kennen wij 't ware leven,

 

Wanneer het zogenaamd gezond verstand

 

Gelijk een nevel wordt teruggedreven

 

Door 't licht van het oorspronklijk vaderland.

Wanneer de sneeuw straten en daken dekt,
Denk ik aan zomerlicht en blauwe druiven,
Ik droom van ara's wit met gele kuiven,
Als er een zwerm van grauwe vogels trekt.

‘Ik zal nooit weten ach! waarom ik leef’.
Schreef 't argloos knaapje toen hij twintig jaar was.
Nu, dat hij oud is en om niets meer geeft,
Beseft hij eerst dat dit vermoeden waar was.

De wilde winter met zijn wit gezicht
Komt deze morgen aan mijn venster kijken
En achter hem staan de verdorde lijken
Van zonnebloemen in 't Novemberlicht.

[p. 319]

Kunstenaar en kind

 

Geef mij uw kleurkrijt kind, ook ik hertover

 

tot schone wereld een blad blank papier:

 

Groen, heel veel groen voor 't zware zomerlover,

 

Vier poten en twee ogen, 't is een dier.

Slechts een paar merels die behoorlijk zingen,
Een pirus met een drietal vlekken bloed,
Daarnaast, natuurlijk, bottende seringen:
Wat is uw lente slordig, Calevoet.

Zolang ik jong was vreesde ik niet de dood,
Ik riep in wanhoop vaak om zijn bezoek,
Nu, dat ik weet dat hij me roept en zoekt,
Vrees ik de ontmoeting met die bedgenoot.

Wij eindigen zoals wij zijn begonnen:
Kaal en onmondig en sentimenteel.
Alles wat leeft keert weer naar de oude bronnen
Van 't paradijs. En dan? Ach, weet ik veel.