De Gids. Jaargang 117

[p. 248]

Ad den Besten

Watermusic for you

Water - ik moet het proeven
tot over de lippen. Het staat
mijn ogen al te bedroeven;
het ruist in de schelpengroeven
der oren. Ik leef te laat.

Ik zink door een waterspiegel
van tranen buiten bereik
van licht en leven, ik wiegel,
een schelpdier, over mijn lijk.

Water, ik moet het proeven
tot over mijzelf, in je huid,
tot diep in de smalle groeve,
waarin ik het lig te behoeven,
verdronken - ik drink je uit.

Een wereld, vreemd verschoven,
moet in je verzonken zijn.
Soms, buig ik mij diep tot je over,
dan schemert ze nog in je ogen,
vlak onder de waterlijn.

En diepzeegeruis van leven
verneem ik mijn oren te veel;
het komt met je bloed gerezen,
het klopt aan de wand van je wezen
en soms breekt het uit in je keel.

[p. 249]

 

En peil ik het middernachtelijk

 

donker, het diep van je schoot,

 

dan tast ik rekken en smachten,

 

tintelende torens verwachting,

 

een stad van verwachten groot.

 

 

 

Daar word ik in opgenomen,

 

een schim van mijzelf, niet meer;

 

doorzichtig tot in mijn dromen,

 

een vis - maar nooit zo volkomen,

 

zo warm met niets in de weer.

 

 

 

En tussen al dit limpide

 

onwezenlijk diepsnelverkeer

 

van driften en ijle verdrieten

 

beweeg ik, een Atlantide,

 

mij vaag met je bloed op en neer.

Wist ik het leven niet
ademend in de poelen
van dood en doodsverdriet, -
ik loochende dit lied:
een voze zwam, een zwoele
doodsbloei van nietsbedoelen,
en anders was het niet.

Leven, vis die verschiet
tussen het donker woelen
van wieren en van riet,
hoe koel laat ge u de koele
dood door de kieuwen spoelen.
Leven, wìst ik het niet!

[p. 250]

Winterkoning

 

Een winterkoning zijn,

 

een vorst van vrij beslissen,

 

met zelfs de ongewisse

 

wateren tot domein.

 

 

 

Mijn zeggen, ijskoud mijn

 

en ijskoud zich vergissen;

 

het scheve spoor uitwissen

 

met vorstelijk hermelijn.

 

 

 

Maar het is overmoed,

 

door eigen ijs heenzakken,

 

is weten lid voor lid:

 

 

 

de winterkoning zit

 

bevriezend in de takken

 

van mijn bevroren bloed.

Een middag loom in het gras
dromende diep in mijn droom
dat alles anders was
dat ik lag als een rijp gewas
een appel onder mijn boom

dat ik lag verworpen en klein
met overal binnen mijn huid
een onbepaalbare pijn
in wat ik ergens moest zijn
hoog boven mijn lichaam uit.