De Gids. Jaargang 117

[p. 233]

Pierre Kemp

Ik loop door een laan te populieren
en alle bomen groeten mij.
Waar bladeren tegen elkander brevieren,
ben ik er bij.
Er staat een jonge boom te sterven
tot in de kruin.
Ik ruik het proces van zijn bederven
uit gezond groen naar dodelijk bruin.

Helpen kan ik niet. Hij zal moeten gaan.
Misschien zie ik nog één keer de maan zilver-rood
achter de zwarte bladeren staan.
Dan wordt hij door de bijl geraakt.
Als nu maar speelgoed van hem wordt gemaakt,
speelt hij met kinderen nog een leven na zijn dood!

Er komt altijd een kind in de nacht
en speelt metallofoon,
of het licht van vallende sterren zacht
op kristallen kelken te strooien tracht
en het doet dat toch zo schoon.
Ik hoor het, als ik even op moet staan,
maar gehuwd, mag ik nooit dralen,
niet luisteren met diep ademhalen
en moet ik weer dadelijk slapen gaan.

[p. 234]

Waarom zo?

 

Ik werd niet in een vogel gezonden.

 

Ik heb mij niet in een boom bevonden,

 

maar kreeg in een mens

 

mannelijk mijn grens.

 

Iets in mij wil bijten door mijn huid.

 

Waar en naar wie?

 

Is het van ‘God, kom er in!’ of ‘ik er uit!’

 

al naar ik het zie?

 

 

 

Straks troost ik mij weer bij wat klank van hoorn,

 

van harp en van fluit

 

en vedelt miin pen als nooit te voren

 

haar rijmende ranken uit.

 

Maar morgen word ik weer niet gezonden

 

in een vogel en zal ik mij

 

weer niet in een boom hebben bevonden.

 

Waarom gaat mijn tijd zo voorbij?

Zo nu en dan daalt een gordijn
van apen voor de sterrebeelden
en draalt in een dal, waar mensen zijn
en waar eens kinderen speelden.

Die apen bereiken nooit de grond.
Zij kunnen maar zweven en dralen
en ook wel eens doen met hun apenmond,
of ze gorgelend ademhalen.

Dat is alles en misschien soms nog een kreet.
Die kan ook zijn van de spreeuwen.
Zij bootsen graag na, hoe een aap zich vergeet
in sarcastisch fluiten met geeuwen.

[p. 235]

Tourisme

 

Een waterval muziek

 

glijdt met trappen uit de bergen.

 

De zon schijnt op een Griek,

 

die zijn haar liet verven,

 

waar meisjes maar van peren leven,

 

nu zij hun appels hebben weggegeven.

 

Het is hier altijd vijf en twintig graden

 

en 't ruikt altoos naar seringen en thijm.

 

Alleen des avonds komt een geit beladen

 

met kussens voor de nacht en ruikt naar lijm.

De haren op het hoofd van de zoon
gaan achter die op het hoofd van de vader
en langzaam zie ik het aan.
Die oudgekleurde haren-toon
het grauw van het plaveisel nader
dan het bastkruin der bomen in de laan
heeft die wel de aantrekkelijkheid
van atw niet meer mee kan met de tijd?
Of is het de mooie leugen
voor dingen, als die niet meer deugen?
Ook dit zie ik heel langzaam aan.
Zouden we de vader niet het hoofd afslaan?