De Gids. Jaargang 117

[p. 197]

W.J. van Molen

De bomen bestaan zonder pijn
zij maken zich langzaam bewust
dat leven is sterfelijk zijn
afsterven van iedere lust.

De bomen zijn wijzer dan wij,
zij eten hun dagelijks brood
en dromen zichzelve niet vrij;
op hun eigen tijd gaan zij dood.

Bomen zijn niet te verstoren,
schoorvoetend gaan zij hun gang.
Zij zwijgen loofgroene woorden
een bladstille eeuwigheid lang.

Je lacht bijna verstaanbaar
als je naast mij loopt door de avond,
met de wereld aan onze voeten.

De wind ligt op zijn knieën
naar de hoge regen te luisteren,
de juichende vogels daarboven.

Ik zie je met mijn geweten
en mijn gedachten horen je
achter de werkelijkheid bezig.