De Gids. Jaargang 117

[p. 175]

Maarten Mourik

Ons is van 't eenmaal onbegrensd gebied
Van 't gemeenschappelijke samenleven
Nog slechts een uiterst smalle strook gebleven -.
Wat ons de stormvloed van de dood nog liet:

Een zwakke terp, aan alle kant omgeven
Door 't zwarte water van de nacht, meer niet.
Al slaan de golven sissend in het riet,
Hier zijn w'een ogenblik de hel ontheven.

Het is de droom, dat allerlaatst domein
Waar we nog even kunnen samenzijn
En jouw verlorenheid niet wordt gevoeld.

Maar wordt de droom gebroken als mijn hand
Jou tastend zoekt en niets vindt dan de wand -,
Dan word ook ik door 't stormtij overspoeld.

Als draad van Ariadne windt
Het spinsel der herinnering
Zich door mijn hersenlabyrinth,
Maar 't voert nooit naar een opening
Doch steeds dieper de doolhof in,
Tot ik in 't middelpunt weer vind
Jouw dood, einde en nieuw begin
Van uitwegloze omdoling.

[p. 176]

Nog eenmaal...

 

O, nog eenmaal mijn wang aan de jouwe te leggen

 

En dan, zonder iets te zeggen,

 

Het licht over je goudhaar te zien spelen -

 

Hoe zouden alle wonden helen.

 

 

 

Maar je zachte wang is tot aarde verteerd

 

En je haren zijn in grassen verkeerd

 

Waardoor de rillingen der winden lopen -

 

Zo blijven alle wonden open.

Ik heb mij vroeger telkens afgevraagd
Waarom elk afscheid jou tot tranen bracht -
Terwijl ik zelf steeds aan het weerzien dacht
Werd jij altijd door vage angst geplaagd.

Hoe vaak heb jij op kade en perron
Niet stilletjes tegen mijn borst geschreid,
Je aan me vastgeklemd tegen de tijd
Van het vertrek, zolang 't maar even kon.

Voor jou moet steeds elk afscheid zijn geweest
Een voorspel tot de dood, en in de geest
Moet jij herhaald'lijk al gestorven zijn.

Heb jij voorvoeld ook, dat de laatste pijn
Zo schielijk steken zou in merg en bloed,
Dat je geen tijd had voor een laatste groet?