De Gids. Jaargang 117

[p. 128]

Willem Brandt
Begrafenis in de tropen

Het sterven gaat hier snel, nog sneller is
men reeds begraven en welhaast vergeten;
enige vrienden gaan vol kommernis
achter de baar, verhit, gepast verbeten:

dat hij onder de palmen dood moest gaan.
De oceaan lijkt plotseling veel breder;
geschrokken ziet men in de groeve neder
en denkt beklemd: ook dit kan hier bestaan.

Traag en bezweet verlaten zij de hof,
de auto's kreunen, de portieren klappen
definitief de hitte buiten, 't stof
en 't overschot vol goede eigenschappen.

Het zal wel eender zijn, zegt het verstand,
waar men begraven wordt. Maar hoe gereder
denkt nu dit zwervend hart opeens zo teder
en om zichzelf begaan aan Nederland ...