De Gids. Jaargang 117

[p. 127]

Willem Brandt
Droge moesson

Vuurmonden aan de hemel opgesteld,
lichtflitsen die door schroeiend netvlies steken,
duizend gespitste bamboesperen breken
het lichaam met hun zwijgende geweld.

De schaduwen zijn overhaast gevlucht,
een witte vlam verteert muren en daken,
geelbleke palmen bukken zich en kraken
met onderwerelds dodemans-gerucht.

Een worm van gloeiend lood doorwoelt het brein.
Nu als een kamponghond zo maar wat sterven
tussen doodmoede huizen; op het erf een
bloedrode flamboyant: ons laatste sein.

Het asfalt zuigt als een moeras mijn stap.
Ergens ter wereld moet het winter wezen.
Van deze hel kan men niet meer genezen;
niemand ontkomt zijn straf der ballingschap.