De Gids. Jaargang 117

[p. 338]

Pierre Kemp

Een stralend Nu stijgt uit de verre bergen
en ik zie toe,
want niemand kan toch van mijn kleinheid vergen,
dat ik meer doe.
Ik heb geen bloemenhaken aan mijn handen
om langs de slingers van het licht te gaan
naar boven en mijn geest daar te verbranden,
alsof ik in de Zon moet slapen gaan.

Op een der bollen met muziek en bloemen,
vlees, bloed en dood lig ik nog niet begraven.
Ik straf mijzelf niet met mij mens te noemen
en speel niet mee in 't spel der gouden staven.
Iets anders ben ik, meer een composiet
van regenboog en zingende wind, zo sta
ik met een vlag van zonlicht voor 't verschiet,
waar ik de vaart dier bollen gadesla.
Met al mijn melodieën wil dit toch niet wennen,
mijn voeten staan te zeer in schoenen op het groen.
Ik kán het zijn der aarde niet ontkennen,
hoe gaarne ik dit zou willen doen.

[p. 339]

Arm geheugen

 

Nu mijn geheugen nog korter is

 

dan de stengel van een plant,

 

zoek ik vergoeding voor dit gemis

 

door te zwengelen met mijn hand.

 

Jongeren lachen om deze dingen.

 

Ook weet ik niet altijd, wat ik zeg,

 

als vrouwen beginnen te zingen,

 

want dan raak ik nog verder weg.

Vandaag heb ik weer geen handen genoeg
om naar het licht te wenken.
Het zit weer op alle dingen
aan mij te denken.
In de keuken zucht Moeder al vroeg:
Hoor, Vader is weer om het licht aan 't zingen.
Vandaag is weer niets met hem begonnen,
het eten laat hij weer staan om al zijn zonnen.