De Gids. Jaargang 117

[p. 326]

Hans Warren

Smalle stille vogel
gebogen aan de waterkant
de winter kaatst grijs uit je ogen
eb en vloed schuiven fluisterend
door eindeloze kreken
een broze riethalm breekt
vogel die half luisterend
naar 't woelen van een verre vis
en halfdood van gemis
de snavel in de veren steekt.

Iedere nacht onder het firmament verstijf ik
tot een gebalsemde, diep in een koepelgraf.
Ik hoor alleen het bloed dat gonst onder mijn huid
en 't schuivend groeien van mijn haren en mijn nagels.
Geen kreet van uilen, geen stoomfluit van schepen dringt er
nog door de loden atmosfeer. Ik werd bekleed
met wouden en met steden van de dode aarde.
De maan glijdt als een koude perkamenten diskus
een ogenblik de spelonk binnen waar dan 's ochtends
in een tantalusdroom dit klare beeld ontstaat:
schuw als een roestbruine fazant in een nat woud
vol voorjaarsblad rijst sierlijk mijn geliefde - en vlucht.