De Gids. Jaargang 117

[p. 324]

Hans Warren
Februari

Het water wordt al lichter lichter
en geuriger; de boten glijden
gonzend op maankleurige banen.
Een zonzuil als een zilvergrijze
zaaier werpt armenvol leeuwriken
boven de verre branding uit.
De wolken schudden reeds hun bed
voor meeuwen die op stille bogen
voortzeilen, vlindersilhouetten
oplossend in het golvenspel.
Op koude wind waait lente aan
in elk geluid, in geur van wier,
in kleuren van de vroege avond
die om de moede vogels vouwt.

Warm ben ik, eerlijk en herboren
gloeiend als een schoon rookloos houtvuur
dat vlamt in 't woud op een vergulde
wijdopen Februaridag.
Er was nog geen viooltje in 't gras,
niets wist de zon nog los te branden
dan smeul van dor kruid en dan zang
van vogels die nauwlijks ontwaakten.
Het schip sprak vrouwlijk met het water
de ploeg sprak manlijk met de klei
en rhythmisch wierp een blauwe jongen
stuifwolken kunstmest langs de einder
waar ik een blanco boek aan zee lig
wachtend op je schrijvende hand.

[p. 325]

 

Een beertje daalde uit de Atlas neer

 

een droeve ezel draafde langs de kust

 

met woestijnvalken in een spanen kooi

 

rinkel nu enkelband en tamboerijnen, ik

 

dans met de schilden van de toearegs

 

en draag de blauwe sluier voor mijn mond

 

opdat mijn liefde niet ontsnappe met mijn lied

 

ik klem de speer van mijn verlangen in mijn vuist

 

en trek magische kringen om je beeld

 

zodra de morgenzon je gouden huid

 

te gloeien zet als fijn Saharazand.

 

 

 

een beertje daalde uit de Atlas neer

 

en danste op het snerpen van een rhaita

 

in elk olijvendorp van Groot Kabylië.

 

Je ligt als een romeinse mozaiek

 

in 't peristylium bij de fonteinen.

 

In 't murmelen van tropicale stromen

 

duik ik naar 't parelmoer van negerogen

 

het gouden groen van diepe waterplanten

 

om je te sieren als een blijde mandolien.

 

Je telt er als een kralensnoer je gunsten

 

vandaag een handgebaar morgen een blik.