De Gids. Jaargang 117

[p. 176]

Michel van der Plas

Ik ben zo graag bij mijn liefste, zij kan
spelen als water, als een bergbeek die
naar mijn open handen klatert en dan
onvoorstelbaar veel meer wordt dan ik zie.

Zij is overal met haar watermond
en waterhanden, is overal waar;
zij slijpt de stenen van ons verdriet rond,
ja, zij maakt ze zelfs mooi en van elkaar.

Ik had nooit geweten dat water brandt,
of dat het als feestelijk vuur in mij
kan zuchten van lust, zo gretig en vrij.

Maar hoe, haar verblindende spel voorbij,
de beek uitstroomt, kan ik niet zeggen, want
dat weet niemand onder de zon; niemand.

Een jongen, en van dromen
te moe om het te zien.
Er is iets weggenomen,
zijn boek, zijn mandolien.
Maar de gedichten komen
morgen. Morgen misschien.