De Gids. Jaargang 117

[p. 159]

Alfred Kossmann
De voet

‘Ik heb’ zei hij, ‘een vrouw met veel gemoed,
Drie zoons en koopwaar met constante prijzen.
Dat is zeer schoon, maar 'k laat mijn rechtervoet
Verwilderen naar eigen wens en wijze,

Want er moet iets in mijn beperkt bestaan
Zonder mijn tussenkomst zich vrij ontplooien,
In modder en ellende ondergaan
Of zich tot mijn geluk met bloemen tooien.’

Het werd ellende. En met stil gehuil
Zag hij de voet die hij niet wilde wassen
Als een verloren zoon in tuchtloos vuil
Haar grote vrijheid nonchalant verbrassen,

En voelde hij hoe zij hem ieder jaar
Met grotere felheid pijn ging doen en plagen
Tot hij perslot met moedeloos gebaar
Bewusteloos werd om het niet meer te dragen.

In 't ziekenhuis waarin hij werd gelegd
Sprak men, niet wetend wat hij had geleden,
Over de voet in grote strengheid recht
En amputeerde haar met scherpe sneden.

Daar lag de voet. De man, het moede hoofd
Ernaar gewend, dacht nog met spijtig duchten
Aan al de vrijheid die hij had beloofd
En stierf met weinige, verheugde zuchten.

Maar walgend zag men hoe het lichaamsdeel,
Vergroeid, verwoest en broedplaats van insecten,
Zo teder klopte als een kinderkeel
En zich nog eenmaal, als in wanhoop, strekte.

Enkel een non die wist van blasfemie
En van hoe ver het zuivere kan dolen
Kuste de voet tot heilig reliquie,
Zelf glanzend van verscheidene aureolen.