De Gids. Jaargang 117

[p. 149]

Jac. van Hattum
Of zo te zijn...

Of zo te zijn: een ruige kop met haren;
het wintervolk der meeuwen zoekt er heil;
ik meen: een binnenmeer met najaars-baren,
en voor de dood van tjalk en botter veil.

Draag, rug; draag, rug; dit zijn de najaars-nachten;
de Friese klokken luiden aan het strand;
één uur slechts deel te zijn van wilde machten:
een schip te werpen op het groene land.

Daar was een knaap aan boord. In touw en lussen
heeft hem de nacht gesponnen en verward;
nu zal mijn ruige mond den jongen kussen
en zal hij slapen aan mijn golvend hart.

Niet altijd zacht zijn, vol van groot beminnen;
maar eenmaal deel aan wat natuur ontbindt:
nu draagt mijn arm den doden jongen binnen;
een, die door mij te laat de haven vindt.

Ja, eenmaal zó; en vrouwen komen zoeken;
de wind strijkt zachtjes door mijn golvend haar;
een effen zee valt nauw' meer luid te vloeken;
O, één nacht zee; o, één nacht woeste baar.