De Gids. Jaargang 117

[p. 148]

Jac. van Hattum
Nu ik moet zijn...

Nu ik moet zijn, wou ik wel zijn als wieren
om zacht te wuiven met een groene hand,
en in mijn sluier kleine glinsterdieren
en, voor mijn schaduw, geel, beweêglijk zand.

Om, zo bewegend, eenmaal los te laten
en mee te drijven naar d'oneindigheid,
waar, eeuwigheden, grauwe golven praten,
buiten verband van ruimte en van tijd.

Ik zoek alleen nog de gelatenheden:
drijven en wuiven, en een schuilplaats zijn,
met geel bewegend zand daar diep beneden
en vol van zin voor stroomval en ravijn.

Drijven en wuiven, en aandachtig wezen,
vol twinkelvisjes en gehoornde slak
en dan de windbrief van het water lezen,
daarop geschreven door een wiegeltak.

Want wind en water zijn zoveel vertrouwder
- o, levenshelft met zulk een schaars gewin -
alleen het levend water wordt niet ouder,
gewuif van wieren is des levens zin.