De Gids. Jaargang 117

[p. 146]

Jac. van Hattum

Nu, als een man, die gouden munten heeft
uit een ver land, met keizers uit het verleden,
ben rijker ik - nooit gunst'ling van het heden -
opnieuw gaan schrijven - en m'n handschrift beeft.

Want, zoals munt na munt zijn hand ontglijdt
om door een rooster restloos te ontglippen,
komt, bijna zwijgend, over trage lippen,
het gouden woord van mijn verworvenheid.

‘Ik ken de dood - ik heb de dood gezien;
hij is de mildste van de vele gaven;
wij hebben Moeder’, zeg ik zacht, ‘begraven.
En al wat rest valt in het niet sindsdien.’

Ik weet deez wijsheid in elk land verspild;
een dwaze menigte joelt: ‘Leven! Leven!’,
maar ik zal trachten, stil en overmild,
de overzijdse munten uit te geven.

Duiven en snippers-op-wind,
seinen, te laat verstaan;
het had alles iets van een kind
met de jas van z'n grootvader aan.

Het was alles veel te groot
en met kou van smeltende sneeuw
- en wat is de eigen nood
bij de nood van een kindse eeuw? -

[p. 147]

 

Het nam ook wel deel daaraan,

 

maar met heimwee naar alles van toen;

 

het wilde wel graag zijn verstaan,

 

maar het wist nooit, hoe zulks te doen.

 

 

 

En nergens kwam het van pas;

 

men wees het met vingers na

 

in grootvaders wijde jas,

 

in het uur der mechanica.

 

 

 

Hemel, hoe vreemd aan z'n tijd...

 

het zond duiven uit op papier,

 

op de stroom van de eeuwigheid:

 

een thunderjet-vliegenier.

 

 

 

Maar geen mens, die z'n duiven zag

 

en geen, die z'n tekens verstond;

 

er was wanbegrip voor z'n lach,

 

schoon hij zong, als met engelen-mond.

 

 

 

Soms stak hij, uit floddermouw,

 

de mensheid z'n handen toe,

 

tot teken van laatste trouw,

 

maar ze waren z'n doening moe.

 

 

 

Dan, lettend op groen noch op rood

 

van de eigen gierende tijd,

 

wist hij alleen nog de dood,

 

als een rune der eeuwigheid.

 

 

 

Duiven en snippers-op-wind,

 

seinen, te laat verstaan;

 

het had alles iets van een kind

 

met de jas van z'n grootvader aan.