De Gids. Jaargang 117

[p. 107]

Pierre Kemp

Onproductieve

Ik schilder sterren op de ruggen van mijn boeken.
Dat is natuurlijk Duizend-en-Een-Nacht.
De gaafste bloesems der ligusters ga ik zoeken
en vind nog gavere dan ik verwacht.

Ik hoor de winden met de bomen spreken,
bepeinzend het verschil: hun ja is haast hun neen.
In alles zoek ik het begeerde teken,
dat ik ben bij mij en dus niet alleen.

Ik zit de ondergaande zon te kammen,
filosoferend over een aparte krul
strijk ik haar haren uit tot horizon van vlammen,
waarmee 'k de diepte van het westen vul.

Ik sta te kijken door de ruitjes der libellen,
die zeilen naar hun prooien en zo word ik moe.
Hoe kunnen de ondichterlijken dan vertellen,
dat ik mijn tijd verbeuzel en niets doe?

[p. 108]

Nieuw sterrenbeeld

 

Ze gaven me speelgoed om mij te doen vergeten:

 

je bent geboren.

 

Ik ben nu wel oud en moest alles weten,

 

maar wijl ik mijn speelgoed niet heb verloren,

 

niet gebroken of stukgesmeten,

 

zal ik er eens mee tussen de sterren staan,

 

niet te kort bij de zon, niet te ver van de maan.

 

En de kinderen zullen het hun ouders tonen,

 

als zij om te spelen bij mij willen wonen.

Ik zit als een gek te schrijven
zonder mij.
Ik weet niet meer waar te blijven
en verwonder mij,
nog niet te liggen rusten
met mijn schedel, waar mijn haren staan,
en mijn hielen op de kusten
van de zon en van de maan.
Maar wat moet mij dan gebeuren
van mijn enkels tot gehoor?
Wordt 't muziek, als ik daarom treur en
de gekke schrijver in mij stoor?

[p. 109]

Muggenharp

 

Het is zo eeuwig-stil in de tuin,

 

alleen de mieren melken hun koeien

 

en een kleine spin tussen de kruin

 

van spiraea schijnt er te stoeien.

 

Zij heeft van een mug een harp gemaakt.

 

Haar spel is niet aan te horen

 

en al wat mijn hart heet heeft aangeraakt,

 

wordt hier bevroren.

De zon zet scheepjes van haar licht
op de rimpelende Maas.
Zij deinen voor mijn verjongd gezicht
in het blauwe zomerwaas.
Er wacht een uitnodiging op de boeg
van de schuitjes, maar wie gaat er mee?
Dat is nu de vraag, want ik heb al genoeg
aan het land en ik wil niet naar zee!