De Gids. Jaargang 116

[p. 137]

Dylan Thomas

Toen ik dertig werd ontwaakte ik

Horend uit haven en nabij woud en van de

Mosselbanken kust met reigers grijs

En statig

De morgen wenken

Met biddend water en roep van zeemeeuw en roek

En het stoten der boten aan de met netten

Behangen strandmuur

Om nu op

Weg te gaan door de slapende stad.

De dag begon met vogels van het

Water en het gevlerkte hout vliegend mijn naam

Boven de hoeven en de paarden

En ik stond

Op in regenherfst

En liep in een stortbui van al mijn dagen uit.
Vloed en de reiger dook toen ik de weg insloeg

Over de grens en

De poorten

Der stad sloten toen zij ontwaakte.

Een lentevol leeuwerikken in een

Drijvende wolk en van zingende merels de

Bermheesters vol en Octobers zon

Zomers op

De heuvelschouder,

[p. 138]

 

Hier was de morgen eensklaps zacht vol lieflijke

 

Zangers waar ik rondzwierf en hoorde hoe de wind

 

Regenwringende

 

En herfstig

 

Waaide in het bos ver onder mij.

 

 

 

Regen vaal over de slinkende

 

Haven en de zeenatte kerk als een slak met

 

Zijn horens door mist en het kasteel

 

Uilenbruin,

 

Maar de tuinen van

 

Lente en zomer bloeiden in de snoevende

 

Sagen van over de grens en onder de leeuw-

 

Rikkenvolle wolk.

 

Door kon ik

 

De dag vieren maar het weer sloeg om.

 

 

 

Het wendde zich af van het blijde

 

Land en uit de blauwe veranderde hemel

 

Straalde opnieuw een zomers wonder

 

Met appels

 

Peren en bessen

 

En ik zag in het omslaan zo duidelijk een kinds

 

Vergeten morgens waar het liep met zijn moeder

 

Door de parabels

 

Van zonlicht

 

En de sagen der groene kapellen

 

 

 

En de kostbare velden der jeugd

 

Dat ik zijn tranen en zijn hartslag herkende.

 

Hier waren bomen, rivier en zee

 

Waar een knaap

 

In het luisterende

 

Zomertij der doden zijn vreugdes waarheid zei

 

Aan bomen en stenen en de vis in de stroom.

 

En het wonder klonk

 

Levend nog

 

In het water en de zangvogels.

[p. 139]

 

En daar kon ik mijn jaardag vieren

 

Maar het weer sloeg om en de ware vreugde van

 

Het reeds lang dode kind zong brandend

 

In de zon.

 

Toen ik dertig werd

 

Stond ik daar dan in de zomernoen al lag

 

De stad omlaag bebladerd met Octoberbloed.

 

Moog' mijn harts waarheid

 

Nog klinken

 

Op deze heuvel over een jaar.

(Vertaling Koos Schuur)

Waken alleen in liefdes zonder tal als het morgenlicht
In 't opslaan van haar nachtlange ogen slapende
Zijn gouden gisteren verraste op de iris
En hedens zon de hemel insprong uit haar schoot
Was wondre maagdelijkheid oud als brood en vis, al is
Het ogenblik van wonder eindeloos weerlicht en bergen
De werven van Galileas voetsporen een duivenvloot.

Niet langer zullen de trillingen van de zon hunkeren op
Haar diepzeekussen waar zij eens huwde alleen,
Haar hart al oog en oor, haar lippen de lawine
Der gouden geest vangend, die met zijn stroom haar leest omving en
Onder de leden van haar vensters zijn gouden bagage hees,
Want een man slaapt waar vuur neersloeg en door zijn arm leert zij
Die andre zon, 't naijvrig jagen van het weergaloos bloed.

(Vertaling Koos Schuur)