De Gids. Jaargang 116

[p. 219]

Bert Voeten
Uitvaart van Martinus Nijhoff

op de haagse begraafplaats ‘westduin’ 30-1-'53

Om ons heen woei
de nevel uit de zee,
de bomen stonden
blootshoofds,
de winter
kroop ons langs de
kraag in het bloed.

Praten deed men
met langzame tong
met een smalle mond
van hartzeer en met
een keel vol on-
toereikende troost.

Schelpgruis knerpte,
klagend cirkelden
meeuwen boven
de kist die op de
zwarte schouders
der doodsbeambten
schommelde naar de
kuil in het duin.

Naast mij ging een
schreiend kind, dat
‘oom’ gezegd had
toen zijn oog nog

[p. 220]

 

elke ochtend

 

neerzag in de

 

stille tuin met

 

de bronzen knaap;

 

toen zijn oor nog

 

hoorde naar de

 

liefste voetstappen

 

op de gangen,

 

toen zijn hand nog

 

schreef ‘Geen haan kraait.

 

Geen hond blaft.

 

De zon blijft uit’.

 

 

 

Nu sloeg op de

 

horizon een

 

hond aan,

 

een sirene floot het

 

schaftuur, vogels

 

vlogen over

 

toen de touwen

 

schuurden langs de

 

ribben van zijn

 

harde brits.

 

 

 

⋆

 

 

 

Onder de blote

 

bomen, bij de

 

zwijgende zee,

 

een winterochtend,

 

lieten wij hem

 

achter met de

 

witte bloemen

 

van ons vaarwel.

‘Het bronzen jongetje met de vis, dat zich in zijn tuin boven een waterbekken verhief, is - volgens Nijhoff's wens - op zijn graf geplaatst.’