De Gids. Jaargang 115

[p. 321]

Gerrit Kouwenaar

Ik ben gewoon in vel
kinderen blazen de kikkers op
ik huis in een huis
het is middag
het wordt avond

het wordt aards en langzaam
uit de warme buik rolt het
buiten de wollen regen
ik wil aarzelen en zo klein
worden als mijn biologisch hart

ik zie mijn gedachten soms
een man worden
hij wandelt
ruikt aan de bomen
baadt snel en ongrijpbaar
tegen de zon in.

Van de week kwam een man
hij zei ik leef
ik leef langzaam maar groot
in de ridderstraat
in het hart van een leerlooier
lig ik te slapen
te sluimeren
ik bloei zei hij

[p. 322]

 

hij zei

 

zij is weg in de wereld

 

ik weet het niet zeker

 

misschien is zij ongeveer

 

gespleten of verdroogd

 

of wellicht gedicht tot op het been

 

maar ik ben alleen

 

dat is zeker

 

 

 

soms in een avond

 

bijna nacht u weet wel

 

wordt de woordfrequentie te hoog

 

mijn stem taalt naar

 

een vierkant geopend raam

 

ik adem

 

hoe bijna soldaat

 

geslagen en ik slaap wel

 

ik slaap wel

 

maar het luisteren valt af

 

het draaft terug

 

in een gespannen ton

 

die men vrucht heet

 

die ik blootwarm opeet

 

want zó is het

 

leven zei hij.