De Gids. Jaargang 115

[p. 276]

Pierre Kemp

Met al mijn onbelangrijkheid lig ik in bed.
God ziet mij liggen als een oude hond.
Hoe laat is het op de zon? Ik let
thans op het vuur het meest nog met mijn mond.

Soms is die zo heet, dat hij bloemen kon
trekken uit een winterse wei,
maar dan moet hij niet vloeken om de zon,
of het is voorbij.

Nu begint een groot lachen met mijn wangen,
dat maar niet ophouden wil,
hoe meer die hond die bloemen wil vangen,
al zet ik mijn lachinstallatie ook stil.

Overal in de lucht rond mij wordt er geklopt
en mijn vingers willen polsen voelen.
Heeft mijn hart zich verduizend of fopt
mijn eenzaamheid mij met een onder-bedoelen?
Het is geen dof klokken van een mechaniek
of de kistklank van een doodsmuziek.
Vóórbodig luidt het niet, maar al wat klopt aan mij
wenst deze niet te duiden neven-klopperij
ernstig voorbij.