De Gids. Jaargang 114

[p. 382]

H.W.J.M. Keuls
Vertalingen naar Jules Supervielle

In 't woud dat heeft geen uren
Velt men een grooten boom.
Een loodrecht ledig rijst
Gelijk een mast, en beeft
Naast den gevallen stam.

Zoekt nu, gij vogels, zoekt
De plaats van uwe nesten
In dit stijgend gedenken,
Voor 't uitgemurmeld is.

Zij is niet anders meer dan stilte,
Die aan een wimper bevend hangt,
Een traan bevat geheel haar wezen,
En dit is al wat zij verlangt.

Begrijpt gij reeds wie ik bedoel
En die ik nauwlijks durf te noemen?

Maria heette zij; nu is
Ze zonder lichaam en gezicht,
Alleen een stip van trillend licht,
Waarvan mij toch een scherm nog scheidt,

O niet van hout of zijde maar
Van puren glans, van needrigheid.

[p. 383]

Een dichter

 

Ik ga niet steeds alleen ten bodem van mij zelven,

 

Ook and're levens trek ik naar mijn eenzaamheid,

 

Doch wie zijn afgedaald in mijn koude gewelven,

 

Zijn zij wel zeker dat zij ooit worden bevrijd?

 

Ik stapel in mijn nacht, een schip dat ligt te zinken,

 

Passagiers en bemanning ordeloos dooreen

 

En in de hutten doof ik alle oogenlichten,

 

Mijn vrienden zijn de groote afgronden alleen.

Herinnering der visschen in de diepe kreken:
Uw traag herdenken raakt vergeefs aan mijn gemoed,
Wat schuim en schaduw is van u mijn eenig weten
En dat ook gij evenals ik eens sterven moet.

Doch waartoe komt gij dan mijn droomen ondervragen,
Alsof gij hulp van mij verwacht in uw bestaan?
Gaat in de zee en laat mij op mijn drooge aarde,
Wij kunnen nimmer in elkander overgaan.