De Gids. Jaargang 114

[p. 285]

Robert Franquinet Banlieue

(Voor het publieke meisje van Aubervillers)

Ik ben de sterrenplukker
in de zwarte sneeuw der schoorsteenpijpen,
van uit mijn liederenluik
kan ik de nachtboom grijpen.

Ik ben de murensplijter
mijn woekerhout wast in het vaderhuis.
Ik zwel als desem in het vochtig meel
en draag de liefde op min keel.
Ik zwel als adem in de borst
en draag de steden in mijn dorst!

Wie in het vunzig stratennet
de lijsterstrik heeft uitgezet
vangt op zijn raam van wolframiet
de angel van het zwerverslied.

De urenschelp is leeg en grijs
in de voorsteden van het Paradijs.

De vrouw der dromenspinnerij
Loopt in haar mantelgeur voorbij
en wat in haar niet kan genezen
kan elkeen in de straatkrant lezen...

[p. 286]

III

 

Ik ben het eenzaam najaarsteken

 

waarin de zomerzinnen breken;

 

want wie begeert, wint nederlagen

 

als schimmels op het vocht der dagen.

 

 

 

O voorstad op uw oude schuld

 

pijpt traag de vrucht van het geduld

 

waaraan de mond der slogans bijt

 

als wormen aan de eeuwigheid.

 

 

 

En al wat teruggestoten wordt

 

en op uw straathoeken verdort

 

als uitgeworteld winterkruid,

 

steekt in de storm zijn vlaggen uit!

Ik ben de speelman in die wind,
verliefd op het schrale vlechtenkind,
dat bij het linnenloze bed
zijn zinnen op de kruimels zet,
dat bij de kleurverloren deur
de haren kamt met watergeur.

De schilfers van de kamerwanden
staan in de roze spiegelhanden
en in haar brede ogen beiden
vlucht het begin der jaargetijden.

De Minnaar die haar heeft gekozen
schonk haar twee zwartgeworden rozen
diep in het vlees van haar gelaat
en bracht als Bruidschat haar de straat!.

[p. 287]

V

 

En bij dit kind moet ik nu zingen.

 

De sterrenplukker die ik was

 

tast slechts in dit verbrijzeld glas.

 

 

 

En alle dorst die in mijn stem

 

de dauw vergaart van Bethlehem

 

kan in het hart slechts heimwee dringen.

Maar op de drempels van ciment
heeft Hij de tederheid geënt,
en wat onzuiver werd ontsloten
wordt tot Zijn Luister ingestoten!

O hart vol gouden carrousellen
die op geen voorstadsplein hun bellen
ooit klinken deden, zo tonenrijk.

De bruid die u uit bloed en slijk
een hemelrijk vol vreugden schiep,
reist tot de Minnaar die haar riep

En al de kindren uit de spleten,

waar maden aan de Kruisbalk vreten,
zien in het triestig ochtendgrijs
de zwarte ratelkar
op weg naar het Paradijs