De Gids. Jaargang 114

[p. 257]

Eugenio Montale
(geb. 1896)
Dora Markus

We stonden waar de houten havenhoofden
van Porto Corsini uitsteken in d'open zee,
en een paar vissers, zich nauwlijks bewegend, hun netten
uitwierpen en binnenhaalden. Je hief je hand
en wees naar de andere oever
waar onzichtbaar je vaderland lag.
Dan volgden we 't kanaal door de moerassen
tot waar de dokken der stad
glinsterden tussen 't roet en een vadsige
lente wegzonk zonder herinnering.

En hier waar een beschaving eeuwenoud
zich oplost in een weke
en Oosterse beklemming,
glansden je woorden als de koperen schubben
van een vis die opglinstert en sterft.

Die rusteloosheid van je doet me denken
aan die trekvogels die zich in stormnachten
tegen de vuurtorens te pletter vliegen:
en ook je zachtheid heeft iets van een storm,
onzichtbaar, gehuld in windvlagen,
't liefelijkst in een schaars moment van kalmte.

Ik weet niet hoe je j'uitgeput in leven
houdt in dat meer van onverschilligheid
dat je hart is: misschien
heb je wel 'n talisman die je beschermt
in je tas ergens, bij je poederdoos,
je lippenstift en nagelvijl: een muis
van wit ivoor: blijf je zo voortbestaan!

[p. 258]

 

En nu in je geliefd Karinthië

 

van bloeiende mirte en stille lagunen,

 

sla je, over de waterkant gebogen,

 

de karper gâ die schuw het aas aanbijt,

 

of volgt met je vinger op de donkere stammen

 

der linden door hun ruige kruinen heen

 

het spel van de lichten der avond, weerspiegeld in 't water,

 

van de cafétjes en de kusthotels.

 

 

 

D'avond die als een mist

 

uitvloeit over het kille, vlakke land,

 

brengt alleen maar motorgeronk met zich mee en

 

de kreten der ganzen, en een kamer

 

die gloeit van sneeuwwitte majolica

 

vertelt de beslagen spiegel die je anders

 

gezien heeft het verhaal van onverstoorbare

 

vergissingen en grift het

 

waar niets het meer uitwissen kan.

 

 

 

Je legende, Dora!

 

Maar zij staat reeds lang geschreven in de blikken

 

van die mannen wier hooghartige snorren neerhangen

 

op hun grote portretten, in dofgouden lijst; haar refrein

 

echoot uit ieder accoord dat men aanslaat op

 

het klankloos klavier in het uur

 

dat het duisterder en altijd later wordt.

 

 

 

Daar staat het geschreven. Bij de keukendeur

 

blijft de altijdgroene laurier

 

moeizaam in leven, de stem verandert niet.

 

Ravenna is ver hier vandaan, een roofgierige trouw

 

druppelt stil zijn venijn.

 

Wat vraagt hij van je? De stem

 

de legende, het noodlot: deez' alle zijn zonder einde...

 

Maar het is al laat en wordt enkel nog later nu.

(Vertaling C. Buddingh')