De Gids. Jaargang 114

[p. 96]

W.J. van der Molen
Gedichten

Ik zie voor het venster de duiven
als schepen voorover staan,
glasgroen met kleuren van druiven
in een citroengeel bestaan.

Ik kijk hen diep in hun ogen,
een kilte die voortkomt uit vrees
heeft de iris naar binnen gezogen;
zij vrezen zichzelve het meest.

Met hun rechtopstaande veren,
een oog dat de wereld niet ziet,
wassen zij zich, en bezweren
zichzelf met een snavel verdriet.

Zij tillen hun vleugels samen,
borstpluis dwarrelt neer op het plat;
duiven zijn de nabestaanden
van een voorbijgaande stad.

[p. 97]

 

Het water en de landouwen

 

zijn van een andere orde,

 

ik kan er niet op vertrouwen

 

zonder ook eenzaam te worden.

 

 

 

Het water staat op papier,

 

ik kan het naar binnen vouwen

 

met golfjes, vissen, oud wier,

 

een meermin, levenslang rouwend.

 

 

 

Het landschap wacht buiten op mij,

 

een rechte hemel erboven,

 

met bomen van zeegroene zij;

 

ik kan er niet in geloven.

 

 

 

Het is beter binnen te blijven

 

om in nooit aflatende pijn

 

het land bij het water te schrijven

 

of wachten tot zij verzoend zijn.

[p. 98]

 

De avond begint als een deur

 

die plotseling opengaat,

 

in de namiddag valt een scheur

 

waar een doodsbleek beeld in staat.

 

 

 

Een schim, die uitvloeit als inkt,

 

onverwachts zwart wordt en kijkt

 

met ogen diep en lichtblind.

 

De middag lijkt op een lijk.

 

 

 

Dan valt een wak in de dag,

 

water smaakt plotseling brak,

 

de deur slaat dicht met een slag,

 

wij staan in 't andere vlak.

 

 

 

Onze hand voelt niets meer, de geur

 

van een dagendood lichaam dringt

 

van buitenaf door de deur.

 

De nacht eindigt als zij begint.