De Gids. Jaargang 114

[p. 6]

C. Buddingh'
Het uur einde

Zachte reseda-ogen
waar de tijd bomtrechters in regent
en ruïnes van vliegtuiggeronk
de mensen hebben de hemel verduisterd
handjevol trouwe, welwillende vrienden
de blinden der nacht zijn voor altijd neer.
Al spelevaar ik ook dagelijks op de
pauwblauwe vijver van haar omarming
en slaap ik met mijn verwilderde hoofd
in de rietpluimen van haar erbarmen
vijandig als lood onbetrouwbaar als valken
rijzen de vuurmonden van de skeletten
als de sirenes door 't donker huilen
klappert de maan met haar castagnetten -
weer word ik wakker: het licht heeft wijn gemorst
op de betonvloeren van de morgen
drinken, drinken - maar aan de einder
staat enkel een stad van zinloze woorden.
En de bloemblaadjes welken, welken
de zomer valt door de tijd als een klein bruin blad
De hond Dood ligt als een blindganger
voor de haard - ijsbloemen etsen
hun meedogenloos vonnis reeds op mijn raam
geen wand ter wereld zonder het teken
en geen droom en geen daad meer waarvoor het wijkt.
Dit is het uur van de rat en de wezel
zie de laatste huizen roken
op de vlakten van edik en sulfer
tussen de boortorens van de haat.

[p. 7]

 

Ogen en bloemen, het licht loopt ten einde,

 

koester u in de zon zolang ge nog kunt:

 

wat Gods stem en Gods vuur niet konden

 

wordt nu de mens zijn grootste stunt.

 

Zijn grootste stunt, maar tevens zijn laatste:

 

een wolk, die over de aarde drijft,

 

de hand die tekent, die zaait, die hamert,

 

tot een krampachtige angstklauw verstijfd.

 

Geen gier die zich vetmest aan de krengen

 

geen jakhals die zich laaft aan het bloed,

 

enkel stilte, azoïsche stilte,

 

enkel stilte en puin en roet.

 

En de wuivende parken der liefde,

 

de blauwe vijver, het geurend prieel,

 

verdwenen met haar reseda ogen

 

en het rose satijn van haar keel.

 

Vrienden broeders, nog glanzen zij, duik van de

 

plank van uw angst in 't bassin van haar schoot,

 

pluk, pluk de druiven van haar omhelzing:

 

de klok wijst kwart voor de dood.