De Gids. Jaargang 114

[p. 1]

[Tweede deel]

Gerard Diels
Synopsis 1950

Ik zag Hem voor de regen schuilen
onder de peristyle
van de Stadsschouwburg op het Leidscheplein.
Kende mij niet,
maar ik Hem wel.
Want ik had in zijn handen nog de stigmata
der nagels
gezien.
En op de achtergrond,
voorbij de smaling van zijn tengerte,
bloeiden de armen en de voetensteun
van 't met Hem opgetakeld cederhouten kruis.
Hij zei niet veel.
Ik sprak, omdat ik dronken was,
aan een stuk voor mij heen:
De puinen zijn nog niet geruimd.
En wij?
Wij wachten, of het eerst
de Mississippi of de Newa
buiten de oevers treedt,
en 't zware water,
uitstromend over het moeras
van de onvruchtbaarheid der niet bekomen velden,
de erinnring wegvaagt aan een oud Atlantis.
De bellepoppen op de orgels draaien
linksom,
rechtsom.
En wie de straat heeft is maestro.
De groene tafels zijn verguld en ros

[p. 2]

 

van de kokardes en het jakhalsblaffen

 

der generaals.

 

Onder het asfalt en de bloemperken

 

dreunen de laarzen

 

der legers, in den blinde,

 

elkander tartend tot het bovengrondse

 

gevecht.

 

De zonplaatsen in de arena zijn

 

deinend van onrust.

 

Van vliegtuigmoederschepen raken

 

de kinderen zoek.

 

En radar speurt

 

bij nacht en dag

 

de lucht af naar het jachtsein.

 

Wie vluchten kan ruilt met een ander

 

zijn land, en de ander met de ene.

 

En er is niets gebeurd

 

dan een onwetend grijnzen.

 

Want over alle keerkringen

 

liggen de rupsbanden

 

en de onbekende breedtegraden der galons.

 

De leugens der plakkaten vreten,

 

blank en gebalsemd,

 

de weerzin van de zuilen aan.

 

En op de markt verkondigt

 

de standwerker

 

wat niemand, ook hijzelf niet meer,

 

nog poogde te geloven.

 

Jong zijn betekent anders niet,

 

dan niet geleefd te hebben.

 

Wie eens door deze wereld doolde is

 

misschien nog pril,

 

maar van zijn jeugd verlaten.

 

Hij keek mij lachend aan en zei:

 

Was het ooit anders?

 

En smartelijker dan tevoren

 

vertrok weer zijn gezicht.

[p. 3]

 

Ik vroeg

 

Kan er nog wel iets wezen dat je hindert?

 

Ja, zei Hij.

 

Wanneer het van de hemel regent,

 

doen altijd nog mijn voeten pijn.

 

 

 

En toen ik talmde heen te gaan,

 

hoewel de regen al had opgehouden,

 

en Hij uit goedigheid,

 

nog naar mij luistren bleef,

 

vroeg Hij mij schertsend: Wacht je op lijn 20?

 

Neen, zei ik. Ik?

 

Ik wacht alleen maar eeuwen op lijn één.

(Uit de bundel: ‘Na de Bevrijding’ die zal verschijnen bij P.N. van Kampen en Zn., Amsterdam).