De Gids. Jaargang 113

[p. 350]

Gabriël Smit
Najaar

Niets lieflijkers, liefste, ken ik
dan in het najaarslicht te gaan
met jou. De rukkende bomen staan
in het einde, - alles, ieder ogenblik
is afscheid, maar liefde blijft altijd
een begin. De dood rondom, de dunne
lege struiken, flarden van rouw, kunnen
de lichtkring van onze tederheid
niet ontgaan; vergankelijkheid en sterven
krijgen, even opgehouden, nieuwe zin:
meer dan een overgang, doortocht in
een gebied waar hunkeren verwerven
is en heimwee zekerheid. Zie,
het is genoeg, - de bloemen vragen
niet meer, vogels en wolken dragen
al de glans van morgen, de melodie
van het toekomende. Alle dingen
herkennen de liefde en de liefde kent
U, - zwijgt, keert in, aanbidt en zendt
tot U haar onuitsprekelijk zingen.

[p. 351]

gabriël smit

Elegie

Sommige dingen mogen niet blijven:
een bloem die opengaat, een kleine
vogel die zingt in het ochtendgroen,
de stem van een kind dat roept
in de nacht, spreidende kringen
over een bosvijver, - al deze dingen
mogen niet blijven. Ik weet niet
waarom. Soms denk ik: misschien
zijn zij te stil voor ons en dragen
zij een geluk dat binnen onze dagen
te weerloos is, te puur dan dat
het is opgewassen tegen de jacht
van het bewegende, het vallen
en opstaan, altijd weer. Immers, alle
bestaan zij in stilstand, rust;
driftsprong, ademstoot hebben aan hun
wezen geen deel, hun bewegen
is niet anders dan het even
zichtbaar worden van een grens,
een land dat ons oog niet kent,
een lied dat ons oor nooit bereiken
kan dan in een ondoordringbaar zwijgen.
Daarom vluchten zij zodra denken
hen beroert, voor woorden trekken
zij zich terug binnen hun eigen rijk:
bloei zonder einde, oorsprong, open zijn,
dood zonder leven, leven zonder pijn.