De Gids. Jaargang 113

[p. 352]

Pierre Kemp
Voor een laatste ruit

Het masker van mijn kind
staat nog in mijn gelaat gedreven.
In peinzend speuren vind
ik er het weefsel van de snikken van mijn leven.
Nu bespied ik mij voor een laatste ruit
en zie hoe mijn kind weet geen in meer, noch uit!
Het wil zijn masker nog niet voor een doodskop geven.

Maar die topographie van mijn huid
rond mijn ogen? Ruit! Ruit!! Ruit!!!
Zeg mij dat toch niet zó! Ik heb niets gedaan
om zo schandalig voor jou, Ruit, te staan!
Want ik voel en erken geen schuld!
Ik heb mijn dagen in ongeduld
met het stille pleizier der seizoenen gevuld.

Nog sta ik met die obsessie van
dat masker van mijn angstig kind
voor die ruit.
Ik troost 't met mijn ogen van oude man,
maar telkens en telkens hervind
ik het ontzet in mijn gelaat en het wíl er niet uit,
tenzij, als wij straks in de Dood moeten staan
wij voor altijd daar blijven samengaan.
Ik knik: ja, terwijl ik in iedere wang verschiet
en treur: neen, want ook dit geloof ik niet.