De Gids. Jaargang 113

[p. 268]

Hans Warren
Winter

De jagers zijn al voor de zon gekomen,
De drijverkreten joelen over 't land,
Weerkaatst tussen de roodberijpte bomen
Die dicht de lage horizon omzomen.

Hazen bijten hun tanden in de voren,
Goudveren stuift een stortende fazant.
Honden doen hun bezeten janken horen,
Snippen vliegen in het moeras verloren.

De aarde geeft de wind een vorstgeur mee.
Door de bevroren mist krijten de ganzen,
Dolend boven een witbeslagen zee.
Rondom de stal dampt 't ruigbehaarde vee.

De rode schijf die uit de takken stijgt
Doorschijnt de nevel met verkilde glansen.
Wanneer de torenklank der verre dorpen zwijgt,
Hoort men de rietpluim die voorover neigt.

Binnen de wallen, op het meer
Zijn vroege paren op de schaats aan 't dansen,
Een vlug en als gewichtloos heen en weer,
De zon schiet stralen op hun ijzers neer.

Van Goijen tekent er, en Avercamp
Beluistert 't zachte krassen in gedachten,
Totdat de schemer ros wordt in de damp
Walmend om 't koekkraam met de olielamp.

's Avonds bij de bijtende blokkengloed
Streel ik de stugge grauwe hazenvachten,
Het groene goud der duiven, en hun bloed,
Dat langzaam dooit, zuigt in mijn wollen goed.