De Gids. Jaargang 113

[p. 253]

G. Kamphuis
Kampong

Kepada adikkoe jang manis

Tussen Palembang en Lahat

Ligt een kampong loom te dromen,

Spiegelend in het trage stromen

Van water naar de verre stad.

De hoge pisangkruinen staan

Uitgeknipt in spitse lijnen.

Paalhuizen zie 'k sidderend deinen

In 't beeld, als schepen er langs gaan.

Daar is Tji Moena zich aan 't baden,

Zwaait haar sarong over 't hoofd.

Schouders rond, door zon gestoofd,

Doen weelden, subaquarisch, raden.

De groene oeverbossen zwijgen,

Dicht, gesloten onder 't vuur:

De harde zon, die uur na uur

Leven vernietigt en doet stijgen.

De prauwen schommelen nog wat,

Als ik ben voorbij gevaren -

Lang blijf ‘k naar die kampong staren

Tussen Palembang en Lahat.

[p. 254]

Het bospad

Het pad langs de rivier, de oeverbossen

En de waringins, die dooreengewrocht

In stammenbundels, takken, wortelkrocht,

Raadsels geven, die niet zijn op te lossen -

Alleen lianen weten daarmee raad:

Het leven wreekt zich worgend op het leven,

Als takken, weerloos afgekneld, 't begeven,

Versponzen tot bederf, grond voor nieuw zaad.

En zwijgende in schemervocht'ge hoeken

Voltrekt zich vaag-obsceen de trage strijd,

Waar schimmelleven in het slijm gedijt

Uit wat omhoog eens 't blauwe vuur wou zoeken.

Slordig, terzijde, liggen kleine graven,

Waaruit scheef oprijst 't phallische symbool.

Een lome slang, daartussendoor op dool,

Komt doelloos 't onbegrijpelijke staven.