De Gids. Jaargang 113

[p. 179]

Kenneth Patchen

Irkallah's witte holen

Ik geloof, een jonge vrouw staat

Omringd door een kring van leeuwen

Aan de andere kant van de hemel.

Zo dadelijk moet ik haar de bloemen brengen

Die hier slechts dorren; en zij zal niet schreien

Als mijn handen niet erg vol zijn.

* *

Een vlammend gewei zweeft binnen het woud des hemels

En de weeklagende zeesteden

Weerkaatsen de tred van hemelse voeten.

O de prachtige ogen luiken...

Wat deden wij dat wij zijn gezegend?

Wat stierven wij dat wij haasten naar God?

* *

En al de dieren liggen weer slapend

Elk in het eigen hol.

Harige buiken rolrond van hun doodslag.

Beschaving snotterend in en uit

Als adem van een gestrande vis.

Kruisiging in was. Reageerbuis-messiassen.

Onbevlekte ontucht onder de rokende muren

Van een dode wereld.

Ik graaf naar mijn dood

in deze duizend-watt drekhoop.

Er is zelfs geen zuivere lucht genoeg

Om in te sterven.

O bloedbaardige verwoester!

In andere tijden...

[p. 180]

 

(Zwijgend glijden schuiten

 

de rivieren des doods af)

 

In een ander hart

 

Rijpt dit kwaad misschien niet...

 

 

 

Wat deden wij dat wij zijn gezegend?

 

Wat vervloekten wij dat wij zijn verblind?

 

 

 

* *

 

 

 

Nu, met mijn zevengaats hoofd open

 

Op de lucht waaruit een wondere zeeman komt

 

Om zijn plaats in te nemen temidden der sferen -

 

De lucht die God is

 

En de zeeman die de slaap is - vouw ik

 

Mijzelf ineen als een vogel boven vlammen. En

 

Al mijn nachtsappen zingen. Slakken

 

Komen uit onverwachte plekken en de lange

 

lichte lansen van waterbuffels dringen

 

in het groen kruis van mijn geboorteland.

 

Ogen gluren uit zeewier dat zachtjes wuift

 

Boven de torens en zilte poorten van een verloren wereld.

 

 

 

* *

 

 

 

Aan de andere kant van de hemel

 

Staat een jonge vrouw omringd

 

Door een kring van leeuwen -

 

De jonge vrouw die een droom is

 

En de leeuwen die de dood zijn.

 

 

 

(Vert. Koos Schuur)