De Gids. Jaargang 113

[p. 175]

Horace Gregory

New York, Cassandra

Cassandra, de wereld staat in brand; de oogsten rotten:

van Salem tot in China, zong een zeeman

over een gele zee, waar graan en vuur

en water ons in wilde muien trekken;

er viel een schaduw tussen bed en slaap.

Macbeth doodde de slaap, slaap die als wormen

achter zijn wimpers aan zijn wonden vrat.

Macbeth zal niet meer slapen - welterusten -

waak wel vannacht, Macbeth:

het onbeschermd verstand

ziet tussen armen, lakens en gordijnen

het grijnzend vuur, hoort het afweergeschut.

't Ontbijt zal laat zijn achter Canopus,

de lunch, onaangetast door mensenhanden, verpakt in cellofaan

zakt één laag in de automaat en wacht...

Iemand vertelde mij dat Macbeth gek werd,

in Birnam Wood van dertighoog omlaag sprong,

(O, Dunsinane, verlaten uw paleizen)

De lakens rood van koningsbloed (hanengekraai) Macbeth

hield het niet uit, spelde de eeuwge waarheid

- in rotsen op zijn hart gegrift - op zijn verdwaalde borst:

Pluk mij de zoete waarheid,

zoete waarheid;

waar vinden w'ooit weer meisjes zoals hier?

Nachtegaal Venus, heldre Beatrix zingen vanavond,

zilverlippige requiem Maria antwoordt,

[p. 176]

 

haar rok van Christusbloed reikt tot haar knie.

 

Pluk mij de zoete waarheid,

 

zoete waarheid.

 

Zij staan

 

een rij gebroken beelden, van Alexandrië (v. Chr.)

 

tot Salt Lake City.

 

 

 

2

 

 

 

Geef Cerberus een stempelkaart, de hond heeft honger.

 

Dit hoofd diend' in de oorlog, Cassandra, 't verloor een oog;

 

dat hoofd spuwt vuur: 't verloor zijn tong de klauwen likkend

 

van leeuwen in hun kooi in Wall Street, en hun nagels

 

waren meedogenloos.

 

 

 

Volg, o volg hem, lemen Apollo, tot stof vergaan voor

 

Tiffany's raam; hij moet oorbellen kopen:

 

zijn lief is hier vannacht,

 

(bloesmende Julia

 

leegde haar liefde in een schoot die trouw bleef)

 

sterft aan zijn borst.

 

Hij is een dichter,

 

kus hem, Socrates.

 

 

 

Men heeft de rode arm van 't proletariaat zien zwaaien,

 

hamer en sikkel, een maan in haar eerste kwartier,

 

De hondenstaartkometen zwenken...

 

Men zegt dat Macbeth fondsen stal, de markt

 

daalde te snel, te snel dorden de handen

 

van Christus aan het kruis.

 

Zijn vrouw schonk hem geen kindren

 

(haar ogen zijn bloemen

 

zij bloeien in het veld waardoor de spoorweg naar Lackawanna loopt;

 

vloei zachtjes rivieren van cokes en stoom)

 

Zijn levensverzeekring verviel aan de bank.

[p. 177]

 

3

 

 

 

Er zijn vijf auto's, niet verkocht, rottend achter vensterglas,

 

tedere wormen in leer en scherp Aprilgras

 

breken door staal en chroom...

 

Spreek tot de kanonnen, Cassandra, vertel hen dat dit vrede is,

 

geen oorlog, geen oorlog,

 

vrede,

 

VREDE.

 

 

 

4

 

 

 

Wij kwamen tot u met een stad in onze handen;

 

wij zeiden:

 

Vernietig deze stad, bij God, wij haten haar.

 

Gij hoorde ons en uw huis was een toren van vlammen...

 

Bedenk dat er eens een koning was met een ijzeren baard,

 

Wiens leven als uw huis was, een vloer van sintels.

 

 

 

Hij stak zijn ogen uit, Cassandra.

 

Wij zullen de onze

 

maar houden hoewel wij niets leren...

 

De nacht is koud,

 

Cassandra.

 

(Vert. C. Buddingh')