De Gids. Jaargang 113

[p. 422]

Pierre Kemp
Overgang

De Dood?
Maar de Dood ben ik niet meer,
als ik de Tijd een laatste hand
heb gegeven.
Ik kan dan niet meer leven
en wat ik nog ben, is zonder land
en zonder eer
en zonder Rood.

Van alles wat is sterk en goed en teer
hield ik zoveel en nu ben ik ergens,
waar ik mijn heer
van vroeger al herken niet meer.
Alles wat ik zo gaarne zag
achter een rode, gele of blauwe vlag
is nu nergens,
in geen nacht en in geen dag.

Is dit nog wel een gang?
Is dit nog wel een reis?
Alles is zonder symphonie en zang,
zonder rhythme en zonder wijs.
Ik stijg noch daal
in slingers.
Geen lucht meer waar ik in ademhaal,
geen vrouwenhuid meer aan mijn vingers.
De bloemen en mijn neus zijn heen
met mijn smaak om een eenvoudig maal.
Ik hoor geen vogel meer en geen koraal.
Ik ben alleen! Alléén!! Zo minuscuul alleen.

In deze sfeer is er geen huis,
geen water- naast bomengeruis
en toch, ik ben iets geworden
en weet mij ook in orde.

[p. 423]

pierre kemp

Optimisme om de dood

De schoonheid van mijn lijk straalt al door mijn huid.
Ik ga mij scheren!
Mijn laatste jeugd ging met een glimlach uit,
om niet meer weer te keren.
Toch is er iets van vergulde veren,
die dwarrelen in mijn geluid,
als ik daar huppelend naar mijn spiegel ga,
voor het glas op mijn tenen te deinen sta
en zing: ik ga mij scheren! Ik ga mij scheren!!

Roep der eenzaamheid

Vanmorgen ben ik uit een glimlach van de nacht geboren
en hoor: de post brengt mij nog menige brief.
Het leven heeft mij dus niet afgezworen
en ik heb de levenden nog even lief.
Ik zie me in de brieven edel menskind noemen
met ertsen letters, waarop waas van gouden gruis,
maar straks woon ik als insecten op de bloemen
en zeg ik niemand meer het nummer van mijn huis.

Pessimisme

De hitte staat op het dal
en portretten van stemmen
klimmen in de tintelende lucht.
De geest van de zon is overal,
maar ik ben op een vlucht
zonder remmen
en voel mijn val
als een zwaar gebeeldhouwd getal.