De Gids. Jaargang 113

[p. 343]

Henriëtte Schuurbeque Boeye
Het witte paard

In weer een nacht, waarin beslommeringen
nawoelden, tot de zorgenschuwende slaap
voorgoed verdreven scheen, kwam plotseling en
helder mij weer voor dichte oogen 't paard,
wit in de maan, wit in een licht weiland
wemelend van geheimen. Jaren her
zag ik het zoo, grazende aan de kant
van 't smalle weidepad. Maar stralender
en stiller nog in 't schijnsel van de maan
leek het mij nu - of was 't een ander licht
waarin het, als gezonden, stil en blank
half zoekend naderkwam? Hel en van dicht
bij mij glansde de omtrek van zijn flanken
en warm voelde ik zijn adem toen het staan
bleef bij de haag die weg van weiland scheidt.
Daar zag het mij, vanuit oneindigheid
van vrede en onschuld verwonderd aan,
en boog toen weer de hals over het gras,
diep snuivend in een rust die mij heel diep
deed weten, even vóór ik zacht insliep,
dat het mijn eigen ademhaling was.