De Gids. Jaargang 113

[p. 342]

H.J.W.M. Keuls
Sonnetten

De jonge dag bereidt zich u te ontvangen
En tooit zich in de weefsels van het licht,
Hij strijkt de nevels uit zijn aangezicht
En schijnt te beven van beschroomd verlangen.

En gij, voor wie dit alles wordt verricht,
Blijft even nog van slaap en droom bevangen,
Totdat het licht beroert uw hand en wangen:
Dan staat gij snel in blijdschap opgericht.

En in gedachte zie ik u reeds schrijden
Langs zingend water, heuvels tegemoet;
't Is of de dingen reeds uw komst verbeiden,
Of de aarde wacht de streeling van uw voet:
Gij schenkt u weg met elken tred voorgoed,
Gij neemt slechts wat niet meer van u wil scheiden.

Een droom, die in den dag zich heeft verlaat,
Aanschouwt u lachend tusschen anemonen;
Geen bloem of vlinder kan u meer onttronen,
De pure kleuren zoeken uw gelaat.

Een droom, die sluim'rend jaren overslaat,
Ontwaakt om u zijn schamelheid te toonen
En in een uithoek van uw hart te wonen,
Verwonderd dat gij hem daar toeven laat.

De droomen worden ouder dan de menschen
Doch zijn niet meer dan wat gij in hen ziet:
Wat ouden weemoed en vergeten wenschen,
Spranken van vreugd omsluierd door verdriet,
Iets van uw mond en meer nog van uw oogen
En, als gij lijdt, een straal van mededoogen.