De Gids. Jaargang 113

[p. 241]

J.C. Bloem
Gedichten

Zomeravond

De zomeravonden, het avontuurlijk duister,
Dat eindelijk de greep om de getemden slaakt
En ze even leven doet in wereldoud gefluister -
Hoe is het mooglijk, dat dit niet bedroefder maakt,

Als men het nimmer kende en in zijn laatre jaren
Zich slechts verwijten kan hoe 't eens kon zijn geweest -
Dit is aan 's levens eind het droefste wedervaren,
Al had men bij 't begin het einde ook al gevreesd.

Den eenzame, dien eens de kussen 't hart opreten
Van de verliefden met een toegewend gelaat,
Hem blijft nu niets meer dan de wanhoop van het weten:
Wanneer het nu nog kwam, dan was het toch te laat.

[p. 242]

J.C. BLOEM

Sonnet

Dat het onmannelijk zou zijn, te klagen,
Is vaak door de verbitterden beweerd
En velen hebben daarom trots begeerd,
Te kunnen zwijgen van hun nederlagen.

Misschien terecht. Misschien is in 't gewagen
Van wat de mensch ontbeert, van wat hem deert,
Hoe ook vergeeflijk, iets wat hem onteert
En doet men beter, woordloos te versagen.

En ook: als men in zicht van 't laatste leed
Al het voorafgegane leed bemeet
Der levenslang verdrukten en benarden -

Zou men dan in het woelen van de markt
Opzichtig omgaan met wat rest van 't hart?
Neen, naar den voddenkoopman met die flarden.

Afscheid

Aan W.

Ieder scheiden is van 't laatste scheiden

Voorbode, ieder bed van 't laatste bed.

Alle sterfelijke wegen leiden

Naar het eind waarvan geen liefde redt.

In het stedelijk duister van de straten

Nemen we afscheid - en het drukt als lood,

Kijken om en wuiven, reeds verlaten,

Slaan de hoek om, en het is de dood.